Kontrabasy

Kontrabas – potęga najniższego brzmienia smyczków

Kontrabas, nazywany również basem, jest największym i najniżej brzmiącym instrumentem w rodzinie smyczkowej. Jego imponujące rozmiary idą w parze z głębokim, pełnym dźwiękiem, który stanowi fundament orkiestry oraz wielu zespołów muzycznych. Instrument ten charakteryzuje się niezwykłą wszechstronnością – odnajduje się zarówno w muzyce klasycznej, jak i jazzowej, folkowej czy rozrywkowej. Dzięki potężnemu brzmieniu i szerokiej skali kontrabas bywa wykorzystywany zarówno jako solidna podstawa harmoniczna w sekcji rytmicznej, jak i instrument solowy w popisowych utworach. W poniższym poradniku przyjrzymy się szczegółowo budowie kontrabasu, jego brzmieniu i zastosowaniom, omówimy różne rodzaje i rozmiary tego instrumentu, a także podpowiemy, na co zwrócić uwagę przy zakupie oraz jak dbać o kontrabas.

Budowa kontrabasu

Budowa kontrabasu jest charakterystyczna i dość złożona. Centralnym elementem jest obszerne pudło rezonansowe o lekko zaokrąglonych kształtach, odpowiadające za pełne, głębokie brzmienie instrumentu. W płycie wierzchniej pudła znajdują się dwa charakterystyczne otwory rezonansowe w kształcie litery f, które umożliwiają swobodne wydobywanie i projekcję dźwięku. Kontrabas posiada długi gryf zakończony ozdobną główką w formie ślimaka. Na główce umieszczone są metalowe mechanizmy (klucze) służące do naciągania i strojenia strun – w odróżnieniu od mniejszych instrumentów smyczkowych, kontrabas używa przekładni zębatych, co ułatwia napinanie masywnych strun. Gryf wyposażony jest w gładką podstrunnicę (bez progów, jak we wszystkich instrumentach smyczkowych), najczęściej wykonaną z twardego drewna (np. hebanu) dla zapewnienia trwałości.

Instrument podczas gry opiera się o podłoże na wysuwanej nóżce (zwanej również trzpieniem lub endpinem). Ta metalowa nóżka jest umieszczona w dolnej części pudła rezonansowego i służy do stabilnego podparcia kontrabasu – zapobiega przesuwaniu się instrumentu oraz pozwala dostosować jego wysokość do wzrostu muzyka. W górnej części pudła rezonansowego zamocowana jest szyjka z gryfem, a struny biegną od wspomnianych kluczy na główce przez podstrunnicę aż do dolnej części, gdzie zaczepione są na strunociągu i opierają się na mostku stojącym na pudle rezonansowym. Mostek przenosi drgania strun na pudło, wzmacniając dźwięk.

Współczesne kontrabasy posiadają zazwyczaj cztery masywne struny strojone w kwartach (czyli co cztery dźwięki gamy) do kolejnych nut: E1, A1, D, G – od najgrubszej struny basowej po najwyższą. Dawniej struny wytwarzano z jelit zwierzęcych, co sprawiało, że instrument był bardzo kosztowny w utrzymaniu (podobno do stworzenia jednej struny kontrabasowej potrzebowano kilkudziesięciu jelit!). Obecnie stosuje się struny stalowe lub powlekane metalem, które są znacznie trwalsze, stabilniejsze strojem i dają mocne, jasne brzmienie. Najwyższej klasy instrumenty lutnicze mogą być wyposażone w struny wykonane z nowoczesnych materiałów kompozytowych lub hybrydowych, łączących zalety tradycyjnego ciepłego brzmienia z wytrzymałością.

Brzmienie i zastosowanie kontrabasu

Kontrabas wyróżnia się głębokim, niskim brzmieniem, które nadaje muzyce solidną podstawę. Dźwięk kontrabasu bywa określany jako ciepły i pełny, a jednocześnie potrafi być wyraźny rytmicznie – szczególnie gdy jest szarpany palcami w technice pizzicato. Ze względu na najniższy rejestr, kontrabas pełni kluczową rolę basu harmonicznego w większości zespołów. W dużych orkiestrach symfonicznych zazwyczaj gra równocześnie kilka kontrabasów unisono, co wzmacnia potęgę brzmienia i zapewnia balans z resztą instrumentów smyczkowych.

W muzyce klasycznej kontrabas jest nieodzownym elementem orkiestry – wspiera sekcję smyczków, grając linię basową utworu. Często dubluje (gra w oktawach) partie wiolonczel, dodając im głębi i ciężaru. Choć rzadziej niż skrzypce czy wiolonczela, kontrabas występuje również w roli solowej: powstały koncerty i suity na kontrabas z orkiestrą oraz liczne miniatury wykonywane z fortepianem. W muzyce kameralnej bywa wykorzystywany np. w kwintetach smyczkowych (jako uzupełnienie kwartetu smyczkowego) czy w nietypowych składach.

W jazzie i muzyce rozrywkowej kontrabas pełni z kolei rolę podstawowego instrumentu basowego w sekcji rytmicznej. Jazzowy kontrabas najczęściej gra pizzicato, tworząc pulsujący walking bass, czyli ciągłą linię basu nadającą harmoniczny szkielet utworu. Dobrze wytrenowany kontrabasista jazzowy potrafi także improwizować solówki – kontrabas, mimo swoich rozmiarów, potrafi zabrzmieć zwinnie i ekspresyjnie w rękach wirtuoza. W swingowych big-bandach oraz w muzyce rockabilly popularna jest technika slap (energiczne szarpanie i klepanie strun), która dodaje rytmicznej energii. Kontrabas często pojawia się również w muzyce filmowej, bluesie, country czy folk – wszędzie tam, gdzie potrzebne jest naturalne, akustyczne brzmienie niskich tonów.

Dzięki swojej wszechstronności, kontrabas znajduje zastosowanie w bardzo wielu gatunkach. Może być zarówno subtelnym akompaniatorem, jak i wyrazistym solistą. Jego obecność na scenie – ze względu na rozmiar i donośne brzmienie – dodaje prestiżu i głębi każdemu występowi.

Kontrabas akustyczny a elektryczny

Tradycyjny kontrabas akustyczny to duży, drewniany instrument wyposażony w pudło rezonansowe, którego dźwięk powstaje i wzmacnia się w sposób naturalny dzięki wibracji strun i pudła. Kontrabas akustyczny jest niezastąpiony w orkiestrze i wszędzie tam, gdzie pożądane jest czysto akustyczne brzmienie. Z uwagi na swoje rozmiary i konstrukcję, ma on jednak ograniczoną głośność – aby przebić się w bardzo głośnym zespole lub na dużej scenie, często wymaga nagłośnienia za pomocą mikrofonu lub przetwornika.

Współczesną alternatywą jest kontrabas elektryczny (electric upright bass, EUB). Jest to instrument, który zwykle nie posiada pełnego pudła rezonansowego – jego korpus bywa mocno zredukowany do wąskiego gryfu z minimalną ramą lub wręcz samego pręta. Dźwięk strun jest zbierany przez specjalne przetworniki (np. piezoelektryczne) i wymaga wzmacniacza do odtworzenia na słyszalnym poziomie głośności. Kontrabas elektryczny ma szereg zalet: jest zazwyczaj lżejszy i bardziej mobilny, łatwiejszy w transporcie (mieści się w mniejszych futerałach, nie zajmuje tyle miejsca w domu czy samochodzie), a podczas ćwiczenia bez podłączania do wzmacniacza wydaje bardzo cichy dźwięk – co bywa zbawienne w warunkach domowych, gdy chcemy grać nie przeszkadzając sąsiadom. Dodatkowo, używając kontrabasu elektrycznego, można swobodnie korzystać z efektów dźwiękowych i regulacji brzmienia na wzmacniaczu, co daje większą elastyczność w muzyce rozrywkowej.

Oczywiście, są też pewne minusy – kontrabas elektryczny nie oddaje w pełni naturalnej akustycznej barwy tradycyjnego kontrabasu (choć nowoczesne modele starają się jak najwierniej ją symulować). W muzyce klasycznej praktycznie się go nie używa, gdyż oczekuje się tradycyjnego brzmienia i wyglądu instrumentu na scenie. Natomiast w jazzie, popie czy gatunkach fusion kontrabas elektryczny bywa chętnie wykorzystywany przez basistów poszukujących wygody i nowych brzmień. Na rynku dostępne są zarówno przystępne cenowo modele EUB (np. Stagg EDB – popularny wybór dla amatorów), jak i profesjonalne kontrabasy elektryczne oferowane przez renomowane marki (choćby seria Yamaha Silent Bass czy konstrukcje firmy NS Design). Warto również zaznaczyć, że kontrabas elektryczny to nie to samo co gitara basowa elektryczna – wciąż gramy na nim w pozycji pionowej, smyczkiem lub palcami, w takiej samej skali i technice jak na akustycznym kontrabasie. Gitara basowa natomiast jest odrębnym instrumentem z rodziny gitar, z progami i inną techniką gry.

Rozmiary kontrabasu

Kontrabasy budowane są w kilku rozmiarach, co umożliwia dopasowanie instrumentu do wieku i warunków fizycznych muzyka. Standardowo wyróżnia się rozmiary oznaczone ułamkowo: 4/4 (pełnowymiarowy), 3/4, 1/2, 1/4, a nawet 1/8. Najczęściej spotykanym modelem jest kontrabas 3/4, który w praktyce uchodzi za instrument pełnowymiarowy dla większości dorosłych muzyków – oferuje on znakomity kompromis między głębią dźwięku a wygodą gry. Kontrabas 4/4 jest największy i rzadko używany, głównie przez niektórych profesjonalistów lub bardzo rosłych instrumentalistów; jego gabaryty sprawiają, że jest trudniejszy w transporcie i może mieć nieco ciemniejsze brzmienie.

Mniejsze rozmiary, takie jak 1/2 czy 1/4, przeznaczone są przede wszystkim dla dzieci i młodzieży rozpoczynającej naukę gry. Przykładowo kontrabas 1/4 będzie odpowiedni dla dziecka mniej więcej w wieku 8–10 lat, zaś 1/2 dla ucznia ok. 11–14-letniego – oczywiście zawsze należy uwzględnić indywidualny wzrost i budowę ciała młodego muzyka. Najmniejsze kontrabasy 1/8 spotyka się sporadycznie i są one dedykowane dla najwcześniejszego etapu edukacji, gdy dziecko jest jeszcze niewielkiego wzrostu. Część nauczycieli zamiast najmniejszych kontrabasów poleca początkowo naukę na wiolonczeli (ze względu na wygodę), zanim uczeń podrośnie na tyle, by sięgnąć po kontrabas 1/4.

Wybierając rozmiar kontrabasu, warto kierować się zasadą, że muzyk powinien być w stanie objąć instrument i wygodnie dosięgnąć palcami lewej ręki do najniższych pozycji na gryfie, a jednocześnie swobodnie operować smyczkiem. Zbyt duży instrument utrudni poprawną postawę i technikę gry, natomiast zbyt mały może ograniczać możliwości dźwiękowe i szybko okaże się niewystarczający. Jeśli nie mamy pewności co do wyboru rozmiaru, najlepiej skonsultować się z nauczycielem lub doświadczonym lutnikiem. Należy też uwzględnić kwestie praktyczne – większy kontrabas to nie tylko potężniejsze brzmienie, ale i więcej wyzwania w transporcie oraz przechowywaniu (instrument 3/4 potrafi mieć ponad 1,8 m wysokości wraz z nóżką). Mieszkając w bloku czy często przewożąc instrument samochodem, te czynniki mogą mieć duże znaczenie. Ze względu na te rozmiary kontrabasista podczas gry zwykle stoi lub siedzi na wysokim stołku – wybór pozycji zależy od preferencji i sytuacji (w orkiestrach częściej gra się na siedząco, natomiast w jazzie kontrabasiści zazwyczaj stoją, co daje im większą swobodę).

Struny i strojenie kontrabasu

Standardowy kontrabas ma cztery struny strojone w kwartach: od najniższej E1 (ok. 41 Hz) poprzez A1 i D, aż do G (najwyższa struna). Taki układ odpowiada strojeniu gitary basowej elektrycznej (E, A, D, G), co bywa pomocne dla muzyków przechodzących z gitary basowej na kontrabas. Strojenie kontrabasu wymaga nieco siły i wyczucia – grube struny metalowe są napięte z dużą siłą, dlatego przekręcając klucze należy robić to płynnie i ostrożnie. Przed grą warto zawsze sprawdzić strój instrumentu, ponieważ nawet solidne struny stalowe z czasem lekko się rozstrajają (np. wskutek zmian temperatury lub intensywnej gry). Do strojenia najwygodniej użyć elektronicznego tunera (klipsowego stroika przypinanego do gryfu lub aplikacji na smartfonie), który wskazuje, czy dana struna jest nastrojona do właściwej wysokości dźwięku. Stroi się zwykle od najniższej struny E, następnie A, D i G – każdą osobno, aż uzyskamy czyste interwały kwart między kolejnymi pustymi strunami. W warunkach orkiestrowych kontrabasiści często korzystają z dźwięku referencyjnego (np. z fortepianu lub oboju, który daje A) i następnie stroją resztę strun "na ucho" względem siebie.

Początkującym zdecydowanie zaleca się korzystanie z tunera, aby wyrobić sobie słuch i uniknąć grania na rozstrojonym instrumencie. Warto również pamiętać, że struny kontrabasu – zwłaszcza nowe – mogą potrzebować kilku dni grania i strojenia, by się ustabilizować. Po założeniu nowego kompletu strun instrument może wymagać częstszego dostrajania. Same struny należy wymieniać co pewien czas, w zależności od intensywności użytkowania (profesjonalni muzycy robią to nawet raz na rok lub częściej, hobbyści rzadziej). Zużyte struny tracą swój optymalny dźwięk i strojenie, więc jeśli zauważymy pogorszenie brzmienia lub problemy ze strojeniem, może to być sygnał, że czas na nowy komplet.

Kontrabas czterostrunowy czy pięciostrunowy?

Zdecydowana większość kontrabasów ma cztery struny i to w zupełności wystarcza w przeważającej liczbie zastosowań. Istnieją jednak modele kontrabasów wyposażone w piątą strunę – najczęściej jest to dodatkowa struna nastrojona do niskiego C1 (o kwartę niżej niż struna E1). Taki instrument pozwala zejść jeszcze niżej w zakresie dźwięków, co bywa przydatne przy wykonywaniu niektórych dzieł muzyki symfonicznej i współczesnej, gdzie kompozytorzy przewidują bardzo niskie tony basowe.

Kontrabas pięciostrunowy ceniony jest zwłaszcza przez muzyków orkiestrowych – dodatkowa struna umożliwia zagranie dźwięków poniżej kontrabasowego E, bez konieczności stosowania specjalnych zabiegów (jak np. stosowana czasem przedłużka na strunie E w czterostrunowych modelach). Wadą jest nieco szerszy gryf i większe obciążenie instrumentu – piąta struna zwiększa naprężenia, co może wpływać na nieco inną barwę i głośność instrumentu. Takie kontrabasy są również z reguły droższe, a wybór strun pięciostrunowych jest mniejszy.

W muzyce jazzowej i rozrywkowej kontrabasy pięciostrunowe spotyka się rzadko – tam standard E1–G w zupełności pokrywa potrzeby tonalne, a dodatkowa struna mogłaby utrudniać szybką grę pizzicato. Dlatego początkującym muzykom zaleca się pozostać przy instrumencie czterostrunowym. Jest on tańszy, lżejszy i łatwiejszy do opanowania na wczesnym etapie nauki. Gdy w przyszłości zajdzie realna potrzeba poszerzenia skali, zawsze można rozważyć zamianę instrumentu na pięciostrunowy lub montaż systemu rozszerzającego skalę (jak wspomniana przedłużka mechaniczna pozwalająca obniżyć strunę E do C). Dla większości osób rozpoczynających przygodę z kontrabasem cztery struny to klasyka, która spełni wszelkie oczekiwania.

Akcesoria i pielęgnacja kontrabasu

Smyczek: Choć kontrabas potrafi pięknie brzmieć grany samymi palcami, tradycyjnie jest instrumentem smyczkowym – do wydobycia długich, pełnych dźwięków potrzebny jest smyczek. Wyróżniamy dwa główne typy smyczków kontrabasowych: francuski (trzymany podobnie jak smyczek wiolonczelowy, od góry) oraz niemiecki (trzymany "od spodu", z innym kształtem żabki). Wybór typu zależy od szkoły gry i osobistych preferencji. Ważne, by smyczek był dobrze wyważony i miał dobrej jakości włosie (najczęściej z końskiego ogona). Do smyczka konieczna jest kalafonia – specjalna żywica, którą pociera się włosie, aby zapewnić odpowiednie tarcie o struny.

Pokrowiec lub futerał: Ze względu na rozmiary i delikatność instrumentu, solidny pokrowiec wyściełany miękkim materiałem to podstawa. Chroni on kontrabas przed uszkodzeniami mechanicznymi, zarysowaniami oraz zmianami temperatury. Na rynku dostępne są pokrowce w formie miękkich gig-bagów z grubą pianką oraz twarde futerały (rzadziej używane ze względu na wagę i cenę). Ważne, aby pokrowiec miał wygodne uchwyty, paski na ramię i kieszenie na akcesoria (smyczek, nuty, kalafonię). Przenoszenie kontrabasu bez pokrowca naraża instrument na poważne szkody.

Stojak i podpórki: W warunkach domowych przydatny jest stojak na kontrabas, pozwalający bezpiecznie odstawić instrument, gdy nie jest używany. Alternatywnie kontrabas można oprzeć w rogu pomieszczenia, jednak dedykowany stojak minimalizuje ryzyko przewrócenia. Przy grze na śliskiej podłodze (np. parkiecie) warto zaopatrzyć się w antypoślizgową podkładkę pod końcówkę (tzw. wilk lub kotwiczkę), która utrzyma trzpień kontrabasu w miejscu.

Elektronika: Dla kontrabasistów grających z zespołami jazzowymi lub rozrywkowymi często niezbędny bywa przetwornik/pickup do kontrabasu, pozwalający podłączyć instrument do wzmacniacza. Dostępne są różne systemy (mostkowe, naklejane itp.), które przenoszą drgania strun do wzmacniacza, umożliwiając głośną grę na scenie. Wraz z pickupem przyda się oczywiście wzmacniacz basowy lub akustyczny. W warunkach domowych pomocny będzie natomiast wspomniany tuner elektroniczny do strojenia oraz metronom do ćwiczeń rytmicznych.

Konserwacja: Kontrabas to instrument wykonany z drewna i wymaga troski. Po każdym graniu warto przetrzeć struny i pudło miękką, suchą szmatką, aby usunąć rosinę (pył kalafonii) i pot, które mogą z czasem uszkodzić lakier. Co jakiś czas można delikatnie oczyścić instrument specjalnym preparatem do instrumentów smyczkowych, ale lepiej unikać domowych środków czyszczących, które mogłyby zaszkodzić lakierowi. Należy chronić kontrabas przed skrajnymi wahaniami temperatury i wilgotności – drewno może pękać lub rozsychać się pod wpływem mrozu, upału czy suchego powietrza. Nie powinno się stawiać instrumentu blisko kaloryfera ani przechowywać w nieogrzewanym garażu zimą. Jeśli planujemy przerwę w grze, struny można pozostawić napięte (drewno "przyzwyczajone" jest do ich napięcia), natomiast smyczek zawsze poluźniamy po skończonej grze, by nie odkształcić pręta i zachować włosie. Przynajmniej raz na rok warto odwiedzić lutnika na przegląd – specjalista sprawdzi stan kluczowych elementów (mostka, duszy wewnątrz pudła, kołków i klejeń) i w razie potrzeby skoryguje ustawienie lub dokona napraw. Dzięki regularnej dbałości kontrabas odwdzięczy się niezawodnością i pięknym brzmieniem przez długie lata.

Zakup kontrabasu – na co zwrócić uwagę?

Zakup kontrabasu to poważna decyzja, ponieważ jest to instrument kosztowny i specyficzny. Przede wszystkim należy określić budżet oraz przeznaczenie instrumentu (nauka, amatorskie granie w zespole, studia muzyczne, występy profesjonalne). Ceny kontrabasów zaczynają się od około 3000–5000 zł za najprostsze modele dla początkujących, a sięgać mogą nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych za najlepsze instrumenty lutnicze. Na cenę wpływa jakość wykonania, materiały oraz marka. Tańsze kontrabasy uczniowskie są często wykonane częściowo ze sklejki, zwłaszcza boczki i tył, podczas gdy droższe modele wykonuje się z litego drewna (świerk, klon itp.). Instrument z litego drewna zwykle brzmi pełniej i bogaciej, ale jest też bardziej wrażliwy na warunki otoczenia i droższy.

Nowy czy używany? Wielu początkujących staje przed dylematem zakupu nowego lub używanego kontrabasu. Nowy instrument prosto ze sklepu daje gwarancję producenta, pewność że nie ma ukrytych wad ani historii napraw, a często także komplet akcesoriów w zestawie (np. smyczek, pokrowiec). Minusem jest wyższa cena. Z kolei kontrabas używany może być tańszy lub w tej samej cenie oferować wyższą jakość (np. starszy instrument lutniczy o pięknym brzmieniu). Warto jednak przy zakupie używanego egzemplarza zachować ostrożność – koniecznie obejrzeć go dokładnie lub, najlepiej, poprosić o pomoc doświadczonego muzyka lub lutnika. Należy sprawdzić, czy na pudle nie ma pęknięć, czy szyjka nie była klejona (oznaka poważnej naprawy po złamaniu), czy gryf nie jest wygięty, a także czy klucze działają płynnie. Dobrze utrzymany, kilkunasto- czy kilkudziesięcioletni kontrabas potrafi brzmieć lepiej niż nowy, ale ewentualne naprawy mogą być kosztowne.

Marka i model: Na rynku dostępne są kontrabasy wielu producentów. W segmencie instrumentów dla początkujących i uczniów popularnością cieszą się marki takie jak Stentor (np. seria Student), czeski Strunal czy rumuńska Hora – oferujące przystępne cenowo instrumenty o przyzwoitej jakości. Czeska firma ARS Music produkuje kontrabasy z linii Akord Kvint, cenione przez szkoły muzyczne za dobre brzmienie i solidne wykonanie (dostępne w różnych rozmiarach od 1/8 do 3/4). Znana jest również niemiecka marka GEWA, dystrybuująca kontrabasy studyjne i orkiestralne o zróżnicowanych modelach. Wśród kontrabasów elektrycznych wymienić można wspomniany model Stagg EDB jako przystępny cenowo, czy bardziej zaawansowane Yamaha Silent Bass, używane przez profesjonalistów poszukujących cichej praktyki i łatwego nagłośnienia. Oczywiście na najwyższej półce znajdują się instrumenty lutnicze – budowane ręcznie przez mistrzów lutnictwa kontrabasy, często unikatowe egzemplarze. Ich ceny są bardzo wysokie, ale dla zawodowych kontrabasistów to inwestycja w instrument na całe życie.

Przymiarka i brzmienie: Niezależnie od metki, najważniejsze jest, jak instrument brzmi i czy jest wygodny dla muzyka. Kontrabas jest na tyle indywidualny, że dwa egzemplarze tego samego modelu mogą różnić się charakterem dźwięku. Dlatego warto, o ile to możliwe, wybrać się do sklepu lub lutnika i samemu wypróbować kilka instrumentów przed zakupem. Zwróćmy uwagę, czy dźwięk jest równy we wszystkich rejestrach, czy instrument odzywa się łatwo (zwłaszcza na najniższych strunach) i czy wygodnie leży pod rękami. Sprawdźmy również, czy do instrumentu dołączone są niezbędne akcesoria (często zestawy studenckie mają w komplecie smyczek i pokrowiec – jeśli nie, musimy doliczyć ich koszt do budżetu).

Podsumowując, kupując kontrabas należy kierować się zarówno względami technicznymi, jak i własnym gustem brzmieniowym. To spora inwestycja, dlatego nie warto się spieszyć – lepiej poświęcić czas na znalezienie instrumentu, który posłuży nam przez lata i będzie źródłem muzycznej satysfakcji. W razie wątpliwości skorzystajmy z rady nauczyciela lub fachowca, by dokonać świadomego wyboru.

Najwięksi producenci kontrabasów

Hora

Firma Hora to renomowany producent instrumentów smyczkowych z wieloletnim doświadczeniem. Modele, takie jak Student Rhapsody B100 i Advanced Elite B200, są cenione za wysoką jakość wykonania oraz przystępne ceny, co czyni je popularnym wyborem wśród początkujących i średnio zaawansowanych muzyków.

Stagg

Stagg oferuje zarówno kontrabasy akustyczne, jak i elektryczne, które są cenione za wysoką jakość przy relatywnie przystępnej cenie. Seria kontrabasów elektrycznych Stagg, takich jak EDB TR i EDB BK, jest szczególnie popularna wśród muzyków jazzowych i rockowych, ceniących nowoczesne brzmienia.

Strunal

Firma Strunal to producent kontrabasów o długiej tradycji i doświadczeniu w produkcji instrumentów smyczkowych. Kontrabasy Strunal charakteryzują się solidnym wykonaniem oraz ciepłym, klasycznym brzmieniem, które sprawia, że są chętnie wybierane przez profesjonalistów i nauczycieli.

Yamaha

Yamaha oferuje szeroką gamę kontrabasów zarówno dla początkujących, jak i profesjonalnych muzyków. Instrumenty te są cenione za precyzję wykonania i wszechstronne brzmienie, co czyni je popularnym wyborem na scenach muzycznych. Yamaha oferuje również kontrabasy elektryczne, które łączą tradycję z nowoczesnymi rozwiązaniami technologicznymi.