Specyfika grania solowego a grania zespołowego
Specyfika grania w dużych składach muzycznych zdecydowanie różni się od tego solowego. Grając samodzielnie możemy na 100% puścić wodze naszej fantazji i wykonywać utwór bez żadnych ograniczeń, tak jak my to czujemy i widzimy. W końcu to my jako artyści samodzielnie decydujemy o tym czy zagrać głośniej czy ciszej, szybciej czy wolniej. Oczywiście grając indywidualnie solowo automatycznie na nas też spoczywa cały ciężar w przypadku jakiegoś niepowodzenia koncertowego. W przypadku grania zespołowego ta odpowiedzialność delikatnie się rozmywa, ale i nasze indywidualne zapędy musimy w pewnym stopniu wyhamować. Zwłaszcza odnośnie tempa czy głośności musimy trzymać się już wspólnie ustalonych parametrów.
Sztuka grania w zespole
Zasada jest dość prosta i jasna a zazwyczaj wygląda to tak, że im większy skład, tym pojedynczy muzyk ma mniej do zagrania, choć zależy to też od kilku czynników. Między innymi od tego na jakim instrumencie gramy, to w jakim gatunku i stylu się poruszamy oraz jaką formę budowy ma sam utwór. W przypadku, gdy jest przewidziane miejsce na jakiś popis solowy to podczas takiej np.: ośmio czy dwunastotaktowej solówki możemy więcej wykonać dźwięków niż podczas pozostałej części utworu. Oczywiście to jak rozsiana jest poszczególna partia instrumentu wynika też z harmonii jaką mamy do rozdysponowania. Tak więc ilość taktów w partyturze musi się wszystkim muzykom zgadzać natomiast jeden instrument będzie miał w danym momencie tych dźwięków więcej do zagrania w takcie inny trochę mniej, a jeszcze inny akurat będzie miał pauzę. Bez względu jednak na jakim instrumencie gramy i ile mamy tych dźwięków do wygrania to priorytetem jest równe trzymanie tempa. Oczywiście w dużych orkiestrach mamy dyrygenta, który nad tym wszystkim czuwa, natomiast w mniejszym składzie to już na samych muzykach spoczywa ten obowiązek. Takim podstawowym instrumentem w zespole, który jest pierwszoplanowo odpowiedzialnym za równe utrzymanie tempa jest perkusja, która wspólnie z basem tworzy taką podstawę rytmiczną. Instrumenty typu bas, kontrabas, czy w przypadku orkiestr dętych tuba oprócz funkcji rytmicznej odpowiada za tzw. podstawę harmoniczną którą tworzy. Odpowiednia dynamika to kolejny element, na który należy szczególnie zwrócić uwagę grając w zespole. Tu poziomy muszą być odpowiednio wyrównane w ten sposób, żeby żaden z instrumentów nie wybijał się ponadto.
Charakterystyka grania zespołowego i orkiestrowego
Bez względu czy gramy w dużej orkiestrze czy małym kameralnym zespole instrumenty muszą ze sobą odpowiednio współbrzmieć. Ich gra oparta jest o wspólną harmonię, gdzie poszczególne instrumenty uzupełniają się muzycznie prowadząc między sobą dialog muzyczny. W małych składach zespół składa się z sekcji rytmicznej w skład której najczęściej wchodzi bas i perkusja oraz jeden lub dwa instrumenty solowe. W orkiestrach symfonicznych czy dużych big-bandach skład sekcji rytmicznej może być rozbudowany o dodatkowe instrumenty muzyczne np.: z grupy dętych. Jeżeli chodzi partytury i granie poszczególnych partii, to w orkiestrach instrumenty smyczkowe w swoich grupach zazwyczaj mają do wygrania te same partie. Inaczej wygląda sytuacja w instrumentach dętych, gdzie na przykład każdy z instrumentów w grupie może mieć trochę inną partię do wykonania.
Podsumowanie
Gra solowa na pewno pozwala na więcej indywidualności choć jest też w pewnym sensie bardziej stresująca, bo tu odpowiedzialność w całości spoczywa na naszych barkach. W przypadku gry zespołowej pod tym względem jest lżej, ale też musimy trzymać się wytycznych, które obowiązują wszystkich członków zespołu. Należy mieć świadomość, że dobra gra zespołowa to też nieustanne dostosowywanie się wzajemne. Pozostaje jeszcze kwestia dobrego dostrojenia się do zespołu. W dużych orkiestrach to muzyk ma się dostroić do zespołu a nie odwrotnie.