Puzon to instrument należący do grupy instrumentów dętych blaszanych nazywanej również aerofonami ustnikowymi. Należące do nich rodzaje instrumentów swoją przynależność zawdzięczają metalowemu ustnikowi w kształcie kielicha wkładanego w rurkę ustnikową oraz materiał z jakiego są wykonywane. Puzon wyróżnia się spośród nich sposobem zmiany dźwięków, ponieważ jako jedyny posiada służący do tego suwak, przy czym w pozostałych instrumentów odpowiadają za to tłoki.
Puzon pierwotnie wykształcił się w wyniku coraz to nowszych ulepszeń trąbki. Ówcześni budowniczowie instrumentów starali się skrócić trąbkę naturalną, w wyniku czego zaczęto budować je w kształcie litery S. To rozwiązanie zaowocowało budową puzonu, który zbudowany był w podobny sposób, choć skrzydła instrumentu ułożone były w pozycji prostopadłej w stosunku do siebie. Jedno z nich zakończone było czarą głosową, natomiast drugie suwakiem. Taką postać puzon otrzymał około XVI wieku i to z niego wywodzą się instrumenty współczesne. Na początku XIX wieku, w momencie wynalezienia tłoków, które zastosowano w pozostałych instrumentach z rodziny dętych blaszanych, próbowano również wprowadzić tłoki do puzonu. W ten sposób około 1820 roku powstał puzon wentylowy. Posiadał on trzy wentyle po siedem kombinacji odpowiadające siedmiu pozycjom suwaka. Ze względu na brak suwaka, puzon wentylowy stał się trochę mniejszym instrumentem, co umożliwiało grę w orkiestrze oraz zespołach wojskowych. Specjalnie dla takich zespołów zaczęto produkować puzon w dwóch wersjach: pionowej oraz cylindrycznej. Puzon wentylowy posiadał pewne zalety. Przede wszystkim istniała możliwość szybszej gry niż na puzonie posiadającym suwak, jak również był to bardziej zwarty instrument, nie posiadający ruchomych elementów. Z drugiej zaś strony puzon wentylowy nie miał możliwości wykonywania glissando, jakże charakterystycznego dla tego instrumentu. W rezultacie puzony wentylowe są coraz rzadziej używane, z reguły w dużych orkiestrach dętych. Obecnie standardowym rodzajem puzonu jest puzon suwakowy, tenorowy z kwartwentylem umożliwiającym grę o kwartę niżej niż w zapisie nutowym.
W puzonie suwakowym zmiana długości instrumentu odbywa się za pośrednictwem teleskopowego elementu - rury w kształcie litery U (suwaka) połączonej z główną częścią instrumentu. Przestrzeń pomiędzy dwiema rurami tworzącymi teleskop jest na tyle mała, by utrzymać odpowiednie ciśnienie wewnątrz instrumentu, lecz zarazem na tyle duża, by umożliwić swobodne przesuwanie się rur względem siebie. Materiał, z jakiego wykonywane są trące elementy, jest tak dobrany, by zminimalizować siły tarcia. Zwykle są to stopy niklu. Dzięki suwakowi instrumentalista może grać dźwięki z szeregu harmonicznego na każdej z siedmiu pozycji suwaka. Całkowity suw suwaka dobierany jest tak, by zapewnić interwał pomiędzy drugą a trzecią składową harmoniczną pomiędzy skrajnymi położeniami. W przypadku puzonu tenorowego jest to B do f, czyli siedem interwałów półtonowych. W związku z tym suwak przejmuje siedem standardowych pozycji, wliczając w to dwie skrajne. Są one rozłożone nieliniowo na długości suwaka. I tak odległość pomiędzy pierwszą a drugą pozycją wynosi ok. 8 cm, a pomiędzy szóstą a siódmą około 12 cm. Całkowita długość puzonu tenorowego wynosi ok. 2,74 m.
Puzony wykonywane są z metali szlachetnych, najczęściej ze srebrnej blachy. Instrumenty te mogą być lakierowane lub matowione. Wśród profesjonalnych muzyków istnieje opinia, iż puzony lakierowane na kolor złoty charakteryzują się ciemniejszą barwą. Srebrny lakier ma natomiast pozytywny wpływ na barwę trąbek.
Przy zakupie instrumentu należy przede wszystkim zapoznać się z ofertą i dostępnością poszczególnych instrumentów. Obecnie ilość modeli dostępnych na rynku pozwala na wybór bardzo precyzyjny, dostosowany do możliwości fizycznych i technicznych młodego muzyka. Świetnym wyborem instrumentów przeznaczonych dla młodych instrumentalistów charakteryzują się takie marki jak Yamaha, Vincent Bach, Roy Benson oraz Eastman.
